Zacznijmy od tego, że ciężko oceniać coś, co nie oglądało się do końca... też nieraz miałem, że film mi się nie podobał ('Król Dowcipu' Scorsese), miałem ochotę wyłączyć, wytrzymałem jednak do końca i nie pożałowałem.
Proponuję, żebyś obejrzał drugą połówkę, bo tam akcja naprawdę się rozkręca.
Fakt faktem, film nie jest zbyt dynamiczny. Spowodowane jest to tym, że scenariusz był bardzo ubogi (40 stron), po prostu sam główny wątek. Dlatego reżyser (syn Gordona Parksa, reżysera Shafta!) ubogacił film scenami z życia ulicy.
Nieświadomie popełnił coś, co uczyniło ten film kultowym! Każde, niepotrzebne z pozoru ujęcie, doskonale wprowadza widza w atmosferę lat 70, zwłaszcza nędznego życia w Harlemie. Choćby scena, gdy Priest wpada za ćpunem do mieszkania, malutkiego, gdzie matka wychowuje gromadkę dzieci. Muzyka dopełnia dzieła. Po prostu cudowny, rozchwytywany na aukcjach za duże pieniądze soundtrack Curtisa Mayfielda. Nie tylko doskonałe 'Superfly', ale też przejmujące 'Little child running wild', czy 'Pusherman'.
Aktorstwo - teatralne... cóż, Ron O'Neal był aktorem teatralnym. Według mnie, każdy jego gest, jego zachowanie (choćby pociąganie koki) robi z gracją i pasującą do jego hierarchii elegancją. Niestety, nie wszyscy aktorzy są dobrzy (Freddie...), ale Carl Lee, Sheila Frazer i przede wszystkim Julius Harris (znany chociażby z roli Tee Hee z 'Żyj i pozwól umrzeć') zagrali na conajmniej przyzowitym poziomie.
Jak dla mnie - KULT.
10/10

Dla mnie Carl Lee zagrał najlepiej. Monolog o tym, że Priest nie potrafi nic poza hustlin` i pimpin` - genialny.

w sumie racja, że to soundtrack w dużej mierze stoi za tą legenda, film sam w sobie jest taki sobie.