Podczas śniadania na początku filmu jeden z bohaterów czyta gazetę, na pierwszej stronie której jest artykuł o porwaniu dziecka Lindbergha, co ciekawie koresponduje z późniejszymi wydarzeniami filmu. Ogólnie film jest świetny, jedna z niesłusznie zapomnianych pereł, rozwija się powoli, ale takie nostalgiczne i nastrojowe kino właśnie lubię. Plus świetna muzyka Jerrego Goldsmitha (genialna scena wyimaginowanego lotu - piękny, sielankowy temat muzyczny ilustrujący lot, i przebitki kamery na widły w których pojawiają się takie ciężkie akordy, sugerujące, że stanie się coś złego - teraz już się tak filmów nie oprawia).