Strasznie się przejmuję kryzysem wieku średniego. Ja jeszcze go nie mam, ale jak patrzę na ludzi, którzy zaczynają w wieku 50 lat uczyć się nowych języków, podróżować i ćwiczyć, to jest mi cholernie przykro.
Nikt tego nigdy nie zrozumiał, a ja tłumaczyłam i tłumaczyłam, że zwyczajnie czuję ich strach przed śmiercią i te próby przekonania siebie, że to jeszcze nie koniec życia są jego przejawem. Ale nikt mnie nie rozumiał. Tak samo jak znajomi, którzy nie chcą myśleć o umieraniu. Oni są szczęśliwi, a ja czuję, jak bardzo zrozpaczeni będą, gdy okaże się, że jednak są śmiertelni. To takie dziwne, dobijające uczucie. Ktoś może w ogóle wie, o czym mówię?