Byłem na tym w kinie i nie miałem po nim najlepszych wspomnień. Jednak nie były one wtedy aż tak złe, jak wczoraj, kiedy obejrzałem ostatnią godzinę seansu (z szajsowatymi reklamami w środku) i o mało nie wybuchnąłem śmiechem, kiedy Cruise podarował miecz cesarzowi Japonii - ta scena po prostu powala swoją kiczowatością.
A wcześniej było równie schematycznie, sztampowo i niewciągająco, jak by się oglądało operę mydlaną w scenerii XIX-wiecznej, a nie poważny dramat kostiumowy. Wątek romansowy idiotyczny, doklejony, wręcz z dupy wyciągnięty - scenarzyści najwyraźniej traktują widza, jako osobę, która musi koniecznie raz jeszcze zobaczyć w filmie to, co już wielokrotnie widziała. Czyli - zwyczajnego idiotę. Cruise macha mieczem i tnie wrogów jak pokręcony, ale charyzmy to posiada niewiele - ot, zwykły jankeski chłoptaś, którego kopnął zaczyt przebywania pośród samurajów. Zaś w fakt, iż stał się on równie wielkim wojownikiem jak oni, zakrawa na parodię, gdyż aktor ten jest mało przekonujący.
Jedyną wartością tego długaśnego i rozdętego produkcyjniaka, jest jego strona czysto wizualna, tj. zdjęcia, stroje, scenografia i rekwizyty. Ale sama forma nie czyni z tego nieporozumienia rzeczy wartej zobaczenia. Nawet dla fanów samurajskich opowieści. Akira Kurosawa czy Toshiro Mifune mogliby "Last Samurai" co najwyżej szyderczo wyśmiać. Widz również ma do tego prawo.