Na początku muszę nadmienić, że kocham kulturę dalekiego wschodu- sztukę, filozofię, religię, podejście do życia i samodoskonalenia. Dlatego też, każdy film w którym są obecne tak ukochane mi elementy tej kultury, łykam jak pijany pelikan i rozkoszuję się nimi ile tylko się da :). Filmowi mógłbym wiele zarzucić: zbyt dużą dawkę patosu w kilku scenach, Amerykanina ubranego w samurajską zbroję 'sic' czy też nierealne walki, w których jeden niezwyciężony wojownik wykańcza po kilkunastu innych. Ale jestem w stanie przymknąć na to wszystko oko, a to ze względu na przewspaniałą muzykę (naprawdę jest rewelacyjna!!!), przepiękne plenery, i to, co tygrysy lubią najbardziej :) - ukazanie feudalnej (już nie do końca) Japonii i jej mieszkańców w dość realistyczny sposób: wioskę, sposób bycia Japończyków- ich powściągliwość, uprzejmość, dyscyplinę itd. Kilka ujęć filmu na zawsze pozostanie w mojej pamięci (vide pojedynek w deszczy przy użyciu ćwiczebnych mieczy bokuto...mniam :)). Gdyby nie moim zdaniem całkowicie zepsute zakończenie filmu i nadmierna dawka już wspomnianego patosu (Czy amerykańce nigdy nie nauczą się umiaru) oceniłbym film na mocną 9, a tak daję mu 8, i mimo wszystkich jego mankamentów zachęcam
do sięgnięcia po niego, naprawdę warto.