Typowy amerykański epicki film kostiumowy, zrealizowany w starym dobrym stylu, bez komputerowo generowanych bitw i niepotrzebnego epatowania widokiem uciętych głów lub kończyn. Bliższy klasyce gatunku, niż wspólczesnym widowiskom z pod znaku "Gladiatora" czy "Braveheart".

W tradycyjny sposób próbuje czarować widza kostiumem i dekoracją, zdjęciami (kadry nieraz na granicy kiczu) i odpowiednio patetyczną muzyką. Mamy tu też wszelkie umówności (samuraj mówiący po angielsku, uproszczone tło historyczno kulturowe, itd). Jest oczywiście wątek romasu z egzotyczną pięknością (na szczęscie raczej sygnalizowany, niż rozwlekający fabułę) a nawet nieodzowny gruby błazen na drugim planie (tutaj reżer też oparł się serwowaniu nadmiaru dowcipasów).

Reżyser już przy "Wichrach Namiętności" udowodnił, że radzi sobie z opowiadaniem długich, epickich historii. Tutaj też, mimo nienajlepszego scenariusza, w miarę sprawnie poprowadził fabułę. Szkoda tylko że nie ustrzegł się nadmiaru patosu i różnych łopatologicznie wygłaszanych prawd życiowych i "samurajskich mądrości".

Co do aktorów, to Tom Cruise wybitnym nie był nigdy (czasem bywał dobrym - "Urodzony 4 lipca"), tutaj jest dosyć znośny - zważywszy, że ten film to nic innego, jak jego gwiazdorski występ. Natomiast z początku nie podobał mi się partnerujący mu Ken Watanabe - dlatego, że grał na sposób zachodni, a nie w charakterystycznej japońskiej manierze, do której przywykliśmy już od filmów Kurosawy. Ale to tylko subiektywna opinia i nie mogę powiedzieć, żeby ta rola była zła.

Zdecydowanie nie podbały mi się tylko dwa fragmenty: zasadzka po powrocie do stolicy, kiedy Tom Cruise samotnie walczy z kilkoma napastnikami - z niepotrzebnie przekombinowanym montażem i końcowa scena na dworze młodego cesarza, która przekracza już wszystkie granice nadęcia, patosu i ilości wygłaszanych z pełną powagą banałów.