W tym samym momencie włączyłam wywiad odtworzony w filmie i oryginał dostępny na yt - to najlepiej pokazuje, że pan Ogrodnik przerysował postać Tomka. Tomek mówił spokojnie, normalnie, a aktor miał rozbiegany wzrok, dziwną manierę, zaciśniętą szczękę. Jego głos był zbyt wysoki w porównaniu do prawdziwego głosu Tomka, co też dodawało postaci jakiegoś szaleństwa. Zdaję sobie sprawę, że to gra aktorska, ale takie przedstawienie Tomka mogło stworzyć jego fałszywy obraz w głowach odbiorców. Zgadzam się też z tym, że w pierwszej części aktor grał bardzo sztucznie - nie wiem, czy w pozostałej części było lepiej, czy po prosu się przyzwyczaiłam.

Nie wiem, na ile przedstawianie tak intymnych szczegółów z czyjegoś życia jest etyczne. Momentami czułam się bardzo niekomfortowo - czy ktoś z nas chciałby, aby nasze życie prywatne zostało ujęte w filmie, wyświetlane w kinach i oglądane przez miliony ludzi? Te postaci już nie żyją, ale żyją ich bliscy, znajomi. Może byłoby lepiej, gdyby upłynęło więcej czasu (film powstał zaledwie 10 lat po śmierci ostatniego członka rodziny).

Generalnie film warto obejrzeć, chociażby po to, żeby wyrobić sobie opinię. Jest w nim coś hipnotyzującego, zapada w pamięć i jest pięknie zrealizowany.