Jason Statham od zawsze dużo błądził przy doborze ról. W obecnej dekadzie jednak jakby wyszedł nieco na prostą, przemyślał w końcu w jakim kierunku powinna zmierzać jego kariera i wybrał słuszną ścieżkę prostych, nieprzekombinowanych filmów akcji. Jedne były lepsze („Safe”), drugie nieco gorsze („Killer Elite”) ale wszystkie oferowały przyzwoity (nawet jeżeli dość przeciętny) poziom. Podobnie jest z „Parkerem”, który jest chyba najbardziej nierównym jego filmem w ostatnich trzech latach. Przez pierwszą połowę wydaje się najlepszym projektem od czasu „The Bank Job”, żeby następnie zaprzepaścić to w drugiej połowie. A winna jest Jennifer Lopez, dopóki nie macha tyłkiem na ekranie, mamy solidne kino akcji, traktujące o mężczyznach wiernych kodeksowi honorowemu, oddanych im kobietach, zdradzie i odkupieniu, ot, chlebie powszechnym prawdziwych bohaterów kina akcji.

Niestety od momentu pojawienia się JLo film skręca w nowym kierunku, robi się radośniej, mniej poważnie, nieco w stylu filmografii Mela Gibsona z pierwszej połowy lat 90., co jest o tyle zabawne, że w niczym to nie przypomina „Payback” z końca lat 90, w którym wcielał się w Parkera. Tak, tego samego Parkera co Statham. Anyway, w związku ze stylistyczną metamorfozą wielkiej tragedii nie ma, wprost przeciwnie, zrealizowane jest to całkiem fajnie, radosny klimat nie robi historii wielkiej krzywdy ale nieco gryzie się z dość brutalnymi scenami przemocy. Film jednak jak najbardziej do przyjemnego obejrzenia, ale raczej w charakterze produktu jednorazowego użytku, zupełnie nie mam ochoty na następne seanse.

P.S. Cieszyłem się mogąc znowu zobaczyć na dużym ekranie Michaela Chiklisa, szkoda, że od zakończenia emisji „The Shield” tak mało go zarówno na dużym jak i małym ekranie. Z odpowiednim scenariuszem mógłby spokojnie udźwignąć i pierwszoplanową rolę, gość promieniuje charyzmą.