Z drugiej strony jej ojciec wydawał się być "bardziej kulą u nogi" niźli kochającym rodzicem (ćpun z długami pragnący szybkiego zarobku). Życie w przestrzeni kosmicznej od dziecka obdarło główną bohaterkę z krzty emocji (patrz scena "chirurgiczna" i jak opowiadała o swojej przeszłości). Po dłuższym zastanowieniu się związki przyczynowo - skutkowe bardzo wyraźnie tłumaczą takie a nie inne usposobienie jej do zastanego świata, wydaje się to być dość logicznie zobrazowane przez scenariusz, co tym samym świadczy o kunszcie rzemieślniczym osoby (osób), która za tym stoi. Całkiem niezłe kino.

Jasne, można podejść w ten sposób. Mimo wszystko film naprawdę ciekawy.

Osobiście nie oczekuję w tego typu filmach jakiejś głębi/prawdy psychologicznej postaci. Jednak jej zachowanie(głównej bohaterki) po śmierci ojca mnie razi. Można to było rozwiązać inaczej.

dokładnie, tak samo to odebrałem. Dziewczyna w pewnym sensie odczuła ulgę, że od niej teraz tylko zależy czy trafi na planetę na którą chciała trafić, wspominała o tym na początku filmu...

w punkt. Na początku w trakcie oglądania miałem podobne spostrzeżenie jak ASKORZ, ale kolejne sceny dopełniły obrazu o jej przeszłość i można z tego też wywnioskować że dosyć chłodne stosunki z ojcem to nie tylko fochy naburmuszonej nastolatki, a stan który ma pełne uzasadnienie w jej życiorysie i sytuacji w której się znajduje...

A nawet dodał bym że w głównym bohaterze odnalazła prawdziwego ojca/przyjaciela, który więcej poświęcił jej uwagi niż genetyczny ojciec.