Niemalże 4 lata minęły od ostatniego filmu Quentina. Wiedziałem, że ta produkcja może być inna od poprzednich, więcej nostalgii i hołdu niż pistoletów i jatki. Po wyjściu z kina miałem mieszane uczucia, z pewnością wielkim plusem była tu gra aktorska, jednakże bolało też niewykorzystanie wspomnianych aktorów. Margot Robbie miała tyle "akcji" w filmie, akcji o tak wielkiej wadze, że gdyby wyciąć wszystkie jej sceny, film niespecjalnie by się różnił. Produkcja pełna niepotrzebnych wstawek, przeciągniętych dialogów. Można oczywiście stwierdzić, że przecież filmy Tarantino takie są, wystarczy popatrzeć na debiut we Wściekłych Psach, jest to film z mnóstwem dialogów. Problem leży w tym, że w tamtych klimatach widz jest trzymany w napięciu od samego początku. W "Pewnego razu..." akcja biegnie nie wiadomo dokąd, by przyspieszyć dopiero pod sam koniec. Oprawa audio-wizualna na wysokim poziomie, klimat jest tu zdecydowanie zachowany. Dodając to wszystko pod kreską, otrzymujemy ocenę 6.5/10. Być może filmu zestarzeje się jak dobre wino, liczę na to, że kiedyś do niego wrócę.