Psychologiczny pojedynek, którego zawiązaniem jest niezbyt wciągające śledztwo na temat postaci doktora jakiegoś tam. Odpowiedź na pytanie, co się stało z prowadzącym Michaela odwlekana jest w ramach umysłowej corridy Greenwooda i Dolana. Ten pierwszy to tak ciepła klucha, że aż dziw bierze jak mógł utrzymać tak wysoką i ciepłą posadkę, natomiast ten drugi bardzo chce być Jokerem i Eisenbergiem w jednej osobie. Doktor gra zbyt wycofanie, a pacjent przesada i próbuje wcisnąć sobie, lekarzowi oraz widzowi jakąś pokrętną intrygę.
Pod płaszczykiem zabawy w kotka i myszkę kryje się jednak dramat chłopaka pogardzanego przez matkę, który był świadkiem okrucieństwa ojca, aż w końcu wylądował w wariatkowie. Właśnie to łamanie barier i próba kontaktu z kimkolwiek za pomocą nadpobudliwego stylu bycia jest najciekawsze w postaci granej przez Dolana i to na tym powinien być oparty film.
Puenta jest jednak zabójcza - pacjent umiera, a lekarz się odnajduje. Brakuje tutaj szaleństwa z Mamy lub czegokolwiek, co w jakimś stopniu dałoby wskazówkę na temat tego, co chciał i kim był Michael.
Film nie angażuje w ogóle emocji - ani jeśli chodzi o rozterki Greena, ani jego byłej żony, ani nawet samego chłopaka. Jedyna mocna scena to z uśmierceniem słonia, jednak jej moc leży w autentyczności (słonie też płaczą!) i to ich losem człowiek się wzrusza, nie tam jakimś dzieckiem, które to widziało.
Film ma natomiast coś fajnego, czego nie widziałem jeszcze w kinie - idealnie oddaje nastrój w chłodny, zimowy dzień. Zimne, blade światło, choinki, wszech otaczająca biel na zewnątrz i wnętrza szpitala, przytulne, ciepłe, pełne ludzi. Tak właśnie powinno się pokazywać zimę!