Film ten nie jest może jakimś wybitnym dziełem ale spośród wszystkich filmów o tematyce wojennej (a w takich nie gustuję), wzbudza we mnie najwięcej emocji. Zawsze chętnie zasiadam do oglądania go gdy jest w telewizji i kibicuję oczywiście Eliasowi, który popala trawkę i jest dobrym człowiekiem i może dzięki tej trawce (choć to chyba uproszczenie) odróżnia jeszcze dobro od zła. Z kolei ten z drugiej strony, Burns, zatracił się w zabijaniu i już dla mnie nie był człowiekiem, tylko maszyną w rękach zła. Niby nie jego wina że zatracił dystans, ale on po prostu nie może wzbudzać sympatii, tak jak nigdy nie powinno jej wzbudzać zło. Ci dwaj walczą niejako o duszę głównego bohatera a zarazem narratora filmu, który jako rekrut ma jeszcze świeże spojrzenie i obserwuje zmagania przełożonych z dystansem. Wybiera Eliasa czyli drogę słuszną, choć wiadomo że zło znowu zwycięży.To znowu jest uproszczenie ale nie chciałabym żeby ten film skończył się happy endem. Elias musiał zginąć, choć zawsze ryczę podczas sceny gdy żołnierze obserwują, jak wybiega z lasu po czym ginie od kul Wietkongu. Film wart obejrzenia, co do tego nie ma wątpliwości.