"Minęła przeszła noc. Nad miastem, nad domami wstał dzień. Pod dobrym słońcem pod cichym niebem bawią się dzieci." - to pierwsze słowa komentarza Tadeusza Różewicza do filmu Kurta Webera. Towarzyszą im ujęcia dziecięcych zabaw na jasnym i przestronnym miejskim placu, czystych i nowych klatek schodowych, butelek z mlekiem stawianych pod drzwiami. W tle dźwiękowym pojawia się gwar i śmiech. Dzieci chodzą do szkoły, jeżdżą na wycieczki. Lecz niedawno "był czas, kiedy ramiona matek były bezsilne". Sekwencja archiwalnych zdjęć ukazuje ulice warszawskiego getta, głód, nędzę i wszechogarniający strach. Kamera wykonuje jazdy po płaszczyznach zdjęć, wydobywając z nich twarze i pełne lęku oczy. Wątek współczesny łączony jest na przemian z archiwaliami filmowymi i fotograficznymi układającymi się w historię getta od jego utworzenia, budowy murów ("Budują, obudowują śmierć"), poprzez powstanie zbrojne w roku 1943, po jego całkowite zburzenie i obrazy z Auschwitz. Liryczna narracja zza kadru wzmacnia antywojenną wymowę filmu, w którego finale jeden człowiek przemierza morze ruin: "Idzie tam, gdzie wynurza się nadzieja, z której rozkwita życie". Struktura filmu oparta jest na kontrastowaniu warunków życia w trakcie i po wojnie, w getcie i na ulicach stolicy w połowie lat 50. Sposób opracowania i łączenia archiwaliów z materiałami zrealizowanymi współcześnie, a nade wszystko poetycka narracja zza kadru pozwalają ukazać nie tylko różnice w warunkach życia w warszawskim getcie i w powojennej Warszawie, lecz także w emocjonalnej sytuacji bohaterów, dotknąć traumatycznego doświadczenia Zagłady.