Słodko-gorzka historia, z przewagą goryczy opowiadająca o chorym na depresje
Walterze, właścicielu firmy zajmującej się produkcją zabawek. Z tego powodu cierpi nie
tylko sam zainteresowany, ale także jego rodzina. Po nieudanej próbie samobójczej,
przypadkowo w ręce wpada mu pacynka przypominająca bobra, która zaczyna być jego
przyjacielem i dosłownie kierować życiem Waltera. Film w reżyserii Jodie Foster to
przykład typowego filmu jednego aktora, którym w tym przypadku jest Mel Gibson.
Gibson, który ostatnimi czasy przechodził prawdziwy aktorski marazm w końcu otrzymał
rolę, która sprostała jego talentowi a nie na odwrót. Aktor wciela się w człowieka
owładniętego depresją, schizofrenika który nie potrafi zaakceptować samego siebie
przez co psują się jego relacje z rodziną. Sam film na początku sprawia wrażenie
komedii obyczajowej a Bóbr to nie tylko przyjaciel głównego bohatera, ale także całej
rodziny. Jak się okazuje nie jest to do końca prawdą i dopiero rodzinna tragedia potrafi
zjednoczyć wszystkich razem. Na pewno jest to kino solidne, dobrze opowiedziane i
jeszcze lepiej zagrane. Wcześniej wspomniałem, że jest to teatr jednego aktora, co
oczywiście podtrzymuje. Nie oznacza to jednak, że reszta obsady wypadła słabo, po
prostu ich gra zostaje przyćmiona przez Gibsona, któremu wróże sporo nagród.
Najlepszą rekomendacją niech będzie to, że aktor otrzymał owację na stojąco podczas
festiwalu w Cannes. Polecam. Moja ocena: 7/10