Tu nie ma głębi fabuły. Jest prymitywne epatowanie makabrą, sadyzmem i przemocą. Wszystko podlane sosem anarchizmu niszczącego świat wokół. Marnym i nieprzekonującym alibi dla tego unurzania we krwi i fascynacji niszczeniem jest głupawy pomysł, że młody żołnierz korporacji ma dość i musi w ten sposób odreagować. Agresją, która czyni go wolnym? Przemocą usprawiedliwianą bezsensem życia? Film wciąga widza do psychiatryka. Usprawiedliwia przemoc, każe widzowi zagłębić się w chore funkcjonowanie bohatera. Unurzanie w makabrze pokazane jako coś, co ma fascynować, ekscytować. Kult sadyzmu i masochizmu, traktowania ludzkiego ciała jak klupy mięsa. Jeden z filmów, który niszczy osobność widza, stawia psychikę na głowie i wypacza widzenie świata.