Ostatnimi czasy, jeżeli mówimy o horrorach, kina zalewane są kolejnymi dziełami z uniwersum Obecności, arthouse’owymi posthorrorami i remake’ami starych klasyków. I o ile nie mam nic przeciwko dwóm trzecim z wymienionych przeze mnie filmów, o tyle dobrze jest raz na jakiś czas zobaczyć jakiś świeży pomysł. Co prawda tego typu horrory często okazują się strasznymi niewypałami (vide beznadziejny “Krucyfiks”, czy równie tragiczny “Diabeł: Inkarnacja”, którego recenzję przeczytać możecie tutaj), ale często mile się na nich zaskakiwałem. Cóż, tak samo jest w przypadku “Polaroida”.

Bird, nastoletnia fotograf, nie ma za wielu przyjaciół. Ot, wybitnie aspołeczny jej typ, choć ma kilka w miarę bliskich sobie osób. Jej współpracownik z antykwariatu daje jej w prezencie stary polaroid SX-70, który kupił na wyprzedaży garażowej. Dziewczyna początkowo jest zachwycona prezentem, ale szybko okazuje się, że osoby, którym zrobiono zdjęcie aparatem giną w tajemniczych okolicznościach. A że na jednym ze zdjęć jest jej przyjaciółka (a przy okazji grupa znajomych), Bird musi jakoś rozwiązać problem niosącego śmierć aparatu.

“Polaroid” był współczesnym półkownikiem, bowiem dzieło Larsa Klevberga nakręcono przed paroma laty. Nie trafił jednak do kin ze względu na skandal seksualny związany z Weinsteinem, do którego należy wytwórnia, które wypuściła ten film. Swoją drogą zwiastun “Polaroida” widziałem już z półtorej roku temu w jednym z warszawskich kin Cinema City, więc dystrybutor ewidentnie zwlekał z wypuszczeniem filmu do kin. Fabuła przypomina nieco “The Ring”, choć rzecz jasna z drastycznie innym konceptem. I, prawdę mówiąc, pomysł ten bardzo mi się podoba. Nawiedzony, stary aparat to świetny koncept na dobry straszak. Teraz wystarczy tylko napisać dobry scenariusz, stworzyć ciekawe postacie i zbudować odpowiednie napięcie.

Doczytaj resztę recenzji - https://500filmow.pl/polaroid-2019/