Lucas to świetny gośc, ma dar do zajmowania się dziećmi. Wszyscy uważają go za dobrego faceta, wszyscy mu ufają, do czasu. Klara wymyśla historię, wszyscy się z nią utożsamiają, nikt nie pyta Lucasa o co chodzi, bo każdy dodaje coś od siebie do historii. Z nami jest tak samo, wyrabiamy sobie opinię na temat jakiejś osoby słysząc o niej jakąś plotkę. Wówczas już podświadomie myślimy o danej osobie negatywnie. Podobnie jak w kościele, Lucas przychodzi na mszę. Wszyscy przybyli posłuchać słowa Bożego, w dobrych nastrojach, wszyscy na pozór to prawdziwi wierni kościoła. Jednak w głowie niemal każdy wbija głównemu bohaterowi nóż w plecy czując do niego odrazę. Czyż to nie jest paradoks ? Nie, tak wygląda właśnie zycie większości naszego społeczeństwa. Lucas jako jedyny nikogo nie osądza, nie skarży się, chce jedynie sprawiedliwego traktowania. Na dobrą sprawę należałoby mu się spore odszkodowanie, chociażby za zniesławienie, pobicie czy zakazywanie mu robienia zakupów. Przecież to jest jawne łamanie prawa... Na koniec widzimy, że jako jedyny okazał się człowiekiem, nikogo nie osądził i wybaczył nawet swoim oprawcom.

Swoją drogą kraje skandynawskie to grupa najszczęśliwszych krajów świata, mają wszystko co materialne - pieniądze, opiekę zdrowotną, sporo urlopu, jednak wciąż z największym odsetkiem samobójstw na świecie. Nic dziwnego, bo prawo tam panujące jest chore. Zawiódł mnie Teo, przyjaciel od dziecka, który w trudnej sytuacji nie potrafił porozmawiać poważnie z przyjacielem - najważniejszą osobą w życiu, ani ze swoimi dziećmi.

P.S. Z żoną się pokłócisz, rozwiedziesz, z dziewczyną tak samo, przyjaciel to więź na całe życie, jedyny w swoim rodzaju, jednak nie o tym jest ten tekst.