Warto zestawić sobie Polowanie z innym filmem o podobnej tematyce, Opowieść z Laurą Dern. Jest to film dużo słabszy od tego niemal pod każdym względem, ale ukazuje w pewnym sensie odwrotną sytuację do tej ze szwedzkiego dramtu. W tym drugim rzeczywista ofiara molestowania wypiera pod wpływem traumy bolesne doświadczenie z dzieciństwa związane z wykorzystaniem jej przez opiekuna i to na tyle skutecznie, że dopiero po latach pod wpływem silnych impulsów dochodzi do niej prawda o przeszłości. W Polowaniu dziewczynka wymyśla historię, która zrujnuje życie niewinnego i dobrego człowieka, aby ukarać go, kiedy poczuje zawód błędnie interpretując jego korygujący gest jako odrzucenie. Obie dziewczynki pomimo nieznacznej różnicy wieku, posiadają według mnie podobne cechy, bujną wyobraźnię oraz ponadprzeciętnie rozwiniętą, nacechowaną seksualnością uczuciowość ukierunkowaną w stosunku do swoich opiekunów. W Opowiadaniu ofiara już jako dorosła kobieta finalnie spotyka się z ostracyzmem ze strony ludzi, kiedy staje oko w oko ze swoim prześladowcą, wysoko postawionym i poważanym mężczyzną, który w przeszlości manipulował dziećmi w wyjatkowo haniebny sposób. Jej oskarżenia wydają się w oczach świadków próbą szantażu, grą na rzecz zniszczenia reputacji zasłużonego człowieka. Być może nawet ona sama nie jest do końca przekonana o jego niepodważalnej winie przez historię, którą wymyśliła jako dziecko i w którą szczerze uwierzyła. W Polowaniu ofiarą staje się oskarżony, którego życie zamienia się w proces Kafki. Proces oczywiście beznadziejny, ponieważ nigdy nie zdoła udowodnić innym swojej oczywistej niewinności i do końca będzie musiał borykać się z piętnem, jakim naznaczyło go klamstwo. Kłamstwo niewinnego dziecka.
Polowanie jest wyjątkowo porażające, bo tak jak w Opowiadaniu potwory rzeczywiście istniały, tutaj potworna jest tylko sytuacja i właściwie nikt poza nią.