O tym filmie napisano już setki artykułów, streszczeń i dywagacji, ja chcę wspomnieć przedewszystkim o jednej z najlepszych (jak nie najlepszej) scny w historii polskiej kinematografii. Gdy Maciek Chełmicki napełnia kieliszki wódką!!! Po prostu piękna!! prowadzi rozmowę z Andrzejem, a w tle słychać śpiew Hanki Lewickiej "Czerwone maki na Monte Cassino"... kieliszki ślizgają się po blacie. Zostają podpalone i wymieniane kolejne imiona poległych towarzyszy - Haneczka, Wilga, Kossobudzki, Rudy, Kajtek... Dwóch ostatnich nie pozwala podpalić Maćkowi mówiąc: "my żyjemy", ten wybucha opentańczym śmiechem, a w tle słychać "I poszli jak zwykle uparci, jak zwykle o Polskę się bić"... Cudowna scena mająca kilku wymiarowy oddźwięk od rozmowy młodych ludzi, apelem poległych jak i ironicznych komentarzy do sytuacji odzwierciedlonych w śpiewie...
Jak dla mnie jeden z najważniejszych filmów jakie kiedykolwiek miałem okazję zobaczyć.
Rola Cybulskiego na najwyższych "obrotach" ukazująca jak wielki potenciał miał ten aktor.