Wizualnie może jest ok, scena przewracania statku przez falę niesamowita, ale na tym plusy Posejdona się kończą. Bohaterowie są tak jednowymiarowi, że to aż boli. Nie mają w sobie żadnych głębszych uczuć, nie przeżywają emocji. Raczej próbują marnie udawać, że coś ich rusza, ale szcztuczność poraża z kilometra. Nie czułam się z nimi emocjonalnie związana, nie było mi ich żal. Pamiętam film "tragedia posejdona" tam się trzęsłam ze strachu o głownych bohaterów, a tu nie ruszyło mnie nic. Idiotyczna scena śmierci Kurta- niczym z Armageddona- Ty kochaj moją córkę, a ja się poświęcę. Zero żalu córki po jego stracie. Matka gubi dziecko, ciekawe jakim cudem skoro cały czas nosiła je na rękach:/ I ten stary-czy on był gejem? Nie wiem, po co ta postać w ogóle została stworzona. Nie poznajemy przeszłości bohaterów, przyszłości zresztą też nie, co nie pomaga nam w zrozumieniu ich zachowania, nie pozwala się z nimi identyfikować. Zakończenie jest tak puste, że człowiek wstaje z kinowego fotela i myśli sobie "Po jaką cholerę się na ten film wybrałem?"
Słyszałam wiele złego na temat Posejdona, ale podchodziłam do niego bez uprzedzeń. Teraz przynajmniej się przekonałam sama, że niewiele jest warty. Nawet Klaus Badelt mnie rozczarował...motyw przewodni jest ok, ale reszta- bez komentarza.
Także u mnie film ma baaardzo niskie notowania.