"[...] nie zainteresuje widzów przyzwyczajonych do tradycyjnego kina [...]"

Wczoraj na pokazie WFF wyszło chyba z 1/3 widowni przed zakończeniem filmu. Knock-out. Tych którzy przetrwali pewnie dobiła ostatnia scena z monologiem trzech nagich facetów. Trudno przebić się przez ten potoki słów.

Może dlatego to nie jest film dla wszystkich

Dodam tylko, że z późniejszych wypowiedzi reżyserki (po filmie) można było wywnioskować, że ich nagość była tylko kaprysem i eksperymentem, który miał przygotować do następnego filmu, czyli w tym filmie nagość była zupełnie niepotrzebna. Ponadto na większość pytań publiczności można było usłyszeć odpowiedź "To jest sztuka". Cóż, myślę, że to mówi samo za siebie...
Pozdrawiam :)

Nie jestem jakiś pruderyjny, ale wydaje mi się, że skoro nagość była niepotrzebna - to po co ona tam była? To ostatnio staje się modą, następny film, który oglądałem na WFF, również mógł się nią pochwalić. Chociaż w sumie to nie wiem czy to było konieczne dla historii opowiadanej w filmie.

To w jaki sposób mówiła o swoim filmie reżyserka, brzmiało w moich uszach, jak zwykły kaprys i chęć spróbowania czegoś dla siebie nie zważając na to jak widownia może zareagować. Z resztą powiedziała też na tym spotkaniu "Pomysł jest ważniejszy od jego realizacji". Uważam, że po filmie widać, że gdy pomysł staje się ważniejszy, to niekoniecznie efekty są zadowalające :)
Zapomniałem wcześniej dodać. Mimo tych nagich ciał co i rusz, to naprawdę niektóre kadry były genialne! (zazwyczaj te, na których ludzi nie było) Mauricio Siso wykonał kawał dobrej roboty :)

Na seans rzeczonego filmu na WFF trafiłem zupełnie przypadkiem. Żałuję.