"Psychoza", to piekielnie dobry film, powiedziałbym, wychodzący ponad ogólną myśl i kulturę kina, jeśli tak to można określić - bo ciężko w tym przypadku mówić inaczej - z repertuaru mistrza kina sensacyjnego, horroru w połączeniu z thrillerem, eksploatacją suspensu i kinem psychologicznym, Alfreda Hitchcocka.

W odróżnieniu od książki w audiowizualnej "Psychozie" wszystko ma swój cel i uzasadnienie dla efektu końcowego i wyrazistości wizji reżysera: każdy wątek, relacja - wszystko co zostało ukazane od początku do końca, od pierwszych do ostatnich minut obrazu filmowego. Nawet ów sens posiada dziwny, ale kluczowy dla całości początek tegoż to dzieła, w formie dramatyczno - obyczajowego otwarcia, dzięki któremu poznajemy losy głównej żeńskiej bohaterki, podejmującej decyzję, która summa summarum nie dość, że daje pewien początek suspensu w filmie - tej gęstej ziarnistej, pełnej napięcia atmosfery i magii wyczekiwania, że coś się niedługo wydarzy, to umiejętnie kreuje los bohaterki, która staje się, sądzę, postacią tragiczną, wpadającą wprost w sidła wypaczonego umysłu Normana Batesa.

Popatrzmy również na robiące monumentalną robotę aspekty techniczne "Psychozy": długie ujęcia, wyjątkowe połączenia planów filmowych, w tym zbliżenia, potem nagłe oddalenia, czy kamera robiąca na jakimś kranie czy innym mechanizmie dziwne wyniesienia i podjazdy, jak wtedy gdy Norman wbiega szybko i chaotycznie, pędząc na złamanie karku wprost z motelu do swojej posesji. Kieruje się on wprost do pokoju ,,mamy" i wchodzi przez próg do jej skromnych czterech ścian. Wtedy słyszymy rozmowę między wyimaginowaną ,,mamą" Batesa a nim samym, czemu towarzyszy ten dziwny, długi wjazd kamery, skierowanej finalnie prostopadle w dół, obejmującej kadrem - jakby z lotu ptaka - schody, część futryny drzwi itp., co z dialogiem między tą dwójką tworzy cudowny kontrast.