Rola Jacksona była na poziomie mojego zainteresowania jako widza, ale nie dostarczyła mi wzruszeń poprzez bezwarunkową miłość do instrumentu. Ot, jeszcze jeden przekręt. Swoją miłością do skrzypiec bardziej wzruszyły mnie postacie z chińskiego fragmentu opowieści.
Film podobał mi się, gdyż dał mi okazję do podróży w czasie i przestrzeni, a ja takie wyprawy uwielbiam. Myślę, że udało się jego twórcom "nie zdemonizować" tytułowych skrzypiec, dzięki czemu można było skupić uwagę na ludziach, którzy ocierali się o purpurowy instrument. Oczywiście autorzy filmu zostawili jeszcze trochę miejsca na to by ich pracę można było nazwać artyzmem za 10 punktów. Chwała im jednak za to, że podjeli się dzieła ambitnego i oryginalnego. Jeszcze jedno - spodziewałem się, że muzyka będzie lepsza. Właściwie to myślałem, że będzie powalająca. A nie była. Ale to już może jest za duże malkontenctwo.