Z "Quo Vadis" wiązałam wielkie nadzieje i to od samego początku, jak tylko Jerzy Kawalerowicz zapowiedział, że ma zamiar zekranizować tą najsłynniejszą powieść Sienkiewicza.... Chciałam jechać do Poznania, żeby ten jak myślałam wspaniały film obejrzeć w odpowiednich warunkach... jednak jakoś się nie złożyło i zobaczyłam go dopiero teraz - ze szkołą.... Nie żałuję, że tak się stało, bo przeżyłam głębokie rozczarowanie... Mimo niepochlebnych recenzji nadal łudziłam się, że może krytycy przesadzają, bo przecież nie pierwszy raz "zmieszali z błotem film", który mi się podobał i uważałam go za dobry... Jednak tym razem się nie mylili.
Mimo brawurowo zagranych ról - Bogusława Lindy - Petroniusza i Jerzego Treli - Chilona Chilonidesa oraz trochę ustępującej im, ale również bardzo dobrej Michała Bajora - Nerona film nie zachwyca, ba nie jest nawet dobry. Aż żal tak o nim mówić, ale taka jest prawda. Reżyser starał się być wierny Sienkiewiczowi i możliwe, że właśnie to Go zgubiło, z ekranu wieje nudą, szczególnie przez pierwszą część filmu, nie można oprzeć się wrażeniu, że jesteśmy w teatrze, a to co dzieje się na ekranie to nic innego jak aktorzy na scenie, sprzyja temu scenografia, która czasami, sprawia wspaniałe wrażenie, mam tu głównie na myśli dziedziniec, jednak wnętrza, sztuczne kwiaty, waląca się kartonowa fasada i śmiesznie małe Koloseum psują dobry efekt. W filmie brakuje mi także porywającej muzyki... po prostu jej nie zauważyłam... a to nie najlepiej o niej świadczy, nie ma sytuacji, że wszyscy wychodząc z kina nudzą zasłyszaną melodię, jak to miało miejsce np. przy "Ogniem i mieczem", czy innych filmach ze wspaniałą ścieżką dźwiękową. Jeśli chodzi o parę głównych bohaterów - Marka Winicjusza - Pawła Deląga i Ligię Kalinę - Magdę Mielcarz, to są to postacie, które jak sam reżyser powiedział mają dobrze wyglądać i tak rzeczywiście jest. Ich role nie zachwycają, powiem więcej, wolałam, żeby pani Mielcarz w ogóle się nie odzywała, bo kiedy tylko otwierała usta psuła mi wrażenie estetyczne, za to do pana Deląga przyczepić się nie mogę, jego Winicjusz jest co prawda dość płytki, ale aktor uważa, że jego pełna przemiana pokazana jest dopiero w serialu... no cóż poczekam i wtedy wypowiem się obszerniej na ten temat. Mimo tych zarzutów do ich aparycji przyczepić się nie mogę. Paweł Deląg jest niewątpliwie przystojnym mężczyzną i miano jednego z pierwszych amantów polskiego kina mu się należy, jednak oceniając wyłącznie jego wygląd, a nie dorobek i umiejętności aktorskie, bo w tym nie dorównuje nawet do pięt równie dobrze wyglądającemu Michałowi Żebrowskiemu... Co do Magdy Mielcarz to jej uroda jest również niekwestionowana, chociaż w filmie nie wiedzie prymu, bo ustępuje wdziękiem ślicznej Eunice - Marcie Piechowiak.
Czas na podsumowanie... Film z pewnością nie jest dziełem wybitnym, aż mi trochę wstyd, że wysłano go do rywalizacji o Oscara, po "Gladiatorze" jest to po prostu kompromitacja dla polskiego kina... Jednak mimo wszystko jest to niezaprzeczalne wydarzenie kulturowe w Polsce i każdy Polak powinien ten film zobaczyć mimo, że zauroczony z kina z pewnością nie wyjdzie... aaa właśnie, zapomniałabym o ostatniej scenie, która może wydawać się podniosła i bardzo metaforyczna, ja jednak nie mogłam oprzeć się wrażeniu taniej tantedy i kiczu ... Cóż Franciszek Pieczka jako św. Piotr Apostoł idący w stronę współczesnego Rzymu... dla mnie to za dosłowne... masowe... Poczułam się tym trochę dotknięta, miałam odczucie, że reżyser potraktował odbiorców swojego filmu jak półgłówków, którym trzeba tłumaczyć wszystko jak przedszkolakom... ale to tylko moje wrażenie. Wracając do podsumowania... jako miłośniczka kina filmu nie polecam, jednak jako Polka uważam, że film powinniśmy zobaczyć, bo jego powstanie jest jednak wydarzeniem kulturowym... no i warto porównać go z książką, która jest o niebo lepsza....