Przez większą część filmu liczyłem na to, że w tym jednym, dla mnie zdecydowanie najmocniejszym epizodzie, jednak pojawi się nutka optymizmu.

Jest to dość typowe zjawisko naszych czasów. W języku angielskim jest specjalna fraza, która określa takie zaniedbane dzieciaki "latchkey kids". Rozbawiła mnie scena, kiedy matka tego blondynka zarzucała mu brak odpowiedzialności. Śmieszne jest to, że to ona traktowała dziecko jak zabawkę, a chłopiec pomimo swojego wieku wykazał się sporą odpowiedzialnością, umiejetnością dbania o bliskie mu stworzenie. W ogole zdaje się ze w całym filmie nie ma ukazanej żadnej nierozbitej rodziny. Wyjątkiem jest ta, która pod koniec się i tak rozpadła.

Też zwróciłam na to szczególną uwagę, że nie ma tam ani jednej pełnej rodziny... I na samotność dzieci, brak porozumienia z rodzicami, tak jakby żyli w innym świecie. A matka tego blondynka to już w ogóle przypadek patologiczny, okropna.

Wątek tego cudnego dziecka i jego psa będzie mnie prześladował do końca życia :(

Też mnie to bardzo poruszyło....