Aby być uczciwym na początku zaznaczam, że nie jestem fanem angielskiego humoru (poza Jasiem Fasolą). Jednak mimo wszystko spodziewałem się trochę więcej. Właściwie to trudno mi było wyczuć w którym momencie "powinienem" się zaśmiać, bo praktycznie niczego śmiesznego w tym filmie nie stwierdziłem. Jeżeli już zdarzyło się coś, co z założenia miało być śmieszne to z reguły puenta była wyczuwalna na długo przed pojawieniem się jej i to chyba nawet dla średnio rozgarniętego widza. Reasumując: dawno się tak nie wynudziłem i po raz kolejny utwierdziłem się w przekonaniu, że tzw. brytyjska szkoła humoru jest nie dla mnie. Tym bardziej, że poczucie humoru mam raczej duże. No ale byle co mnie nie bawi. Mam świadomość, że fanów Pythonów mogę nieco zniesmaczyć, ale wyraziłem po prostu swoją opinię. Ja np. uwielbiam Bareję, choć przecież zdarzają się tacy których jego filmy zupełnie nie bawią i wydają się po prostu głupie. Dla mnie właśnie taki był "Sens życia". 3/10. Pozdrawiam.