Zgadzam się niemal w pełni, Howard nie był wcieleniem dobra, każdy z bohaterów jest postacią pełną szarości, choć nigdy sam nie wyszedł z żadnym mrocznym planem, to przykładowo nie opierał się gdy jego wspólnicy zadecydowali o zamordowaniu tego Teksańczyka.
Może to nadinterpretacja z mojej strony, ale Howard był jakby "Bogiem" lub jak kto woli aniołem stróżem w tej opowieści, nie rozkazywał lecz stawiał swych towarzyszy przed wyborem, dając im wolną wolę i akceptując ich decyzję dobrą, czy złą. Wszystko zaś było jakby testem ich człowieczeństwa, który zdał tylko jeden z nich, za co został nagrodzony nie bogactwem, lecz mądrością doświadczenia i delikatnym pchnięciem w kierunku życia jakiego tak naprawdę pragnął.

Jedyne co mnie drażniło to nadsugestywna muzyka (wątpię by istniało takie słowo, ale pasuje idealnie), była głośna i wręcz nachalnie sugerowała "nastrój" sceny, jakby tłumacząc mało rozgarniętemu widzowi co myślą sobie bohaterowie i z jaką sytuacją mamy do czynienia. Wolę bardziej subtelne rozwiązania.
Usprawiedliwiam to jednak czasami w jakich kręcono ten film, pewnie tak wówczas robiono.
Ale nawet pomimo tego zgrzytu zasłużone 10/10.

"muzyka była głośna i wręcz nachalnie sugerowała "nastrój" sceny, jakby tłumacząc mało rozgarniętemu widzowi co myślą sobie bohaterowie i z jaką sytuacją mamy do czynienia. "
Cóż, w 90% filmach z tych czasów muzyka właśnie tak nachalnie podkreślała charakter scen... Idzie się do tego przyzwyczaić. Ogólnie muzykę tutaj uznaję za plus, zwłaszcza te 'westernowo-przygodowe' motywy towarzyszące akcji.
Co do Howarda - masz całkowitą rację :)