I chyba nie dało się zrobić bardziej wymownego zakończenia. Niestety, to jeden z nielicznych filmow, w którym fabuła i gra aktorska stanowi fundament, podstawę na której buduje się kolaż scen. Forma dopełnia treść, statyka ujęć pozwla skupić się na meritum, nie odczuwa się przytłoczenia i przesytu fromą. Być może to domena kina z lat 70, ale nie znam filmu, który w tak przystępny sposób zoobrazowałby tę nudną prozę życia. Kryzys w małżeństwie, potrzebę samorealizacji, wychowanie syna, utrzymanie rodziny. Szarość życia, która towarzyszy człowiekowi bez względu na czasy, bez względu na miejsce. Czy dzisiaj, osmielilby sie ktoś podjąc tak oklepany temat? "Sprawa Kowalskich"?