ciepły, poruszający, gorzki i wzbudzający smutek, a jednak w pewien sposób podnoszący na duchu, zapadający w pamięć przez swoją wyrazistość, niemal doskonały aktorsko, realizacyjnie i scenariuszowo. Przede wszystkim łatwo widzowi zintegrować się z postaciami i zaangażować w ich relacje, problemy oraz trudną sytuację przez którą przechodzą, dzięki temu że została ona przedstawiona według mnie z niebywałą dozą autentyzmu, bez emocjonalnego szantażu, wymuszonego dialogu ani przeszarżowanych ról aktorskich postaci. Spotykające ich wydarzenia trzymają w napięciu, doświadczają intensywnych emocji, ale wydaje się to prawdziwe, szczere, uczciwe, odegrane niewątpliwie przy pewnym zaangażowaniu emocjonalnym głównej obsady. Najwięcej uwagi poświęcamy oczywiście postaci ojca odgrywanego przez D. Hoffmana, ale znacznie mniej obecna na ekranie rola Meryl Streep w niczym mu nie ustępuje swoimi umiejętnościami. Prosta, życiowa historia, ale bardziej bliższa sercu, wzbudzająca więcej emocji i angażująca niż niejeden wypchany nadmierną akcją, sztuczny współczesny blockbuster. No, ale co kto lubi, wola jest wolna a gusta różne i bezdyskusyjne.