Ja miałam wrażenie, że on miał rozdwojenie jaźni, bo miał jakieś screeny z pamięci, ale jakby też zapomniał pewne kwestie, np.to, że miał Lexusa i inne. W pewnym momencie ukazała się twarz tego menela staruszka w jego odbiciu lustrzanym, a więc jestem skłonna nagiąć się do wersji, że to był cały czas on, któremu przydarzyła się ta tragedia z synem i te wszystkie inne wydarzenia, które zrobiły z niego menela.

Też miałam takie wrażenie, że ma rozdwojenie jaźni, wręcz liczyłam na to, że okaże się, że to wszystko to sen (a raczej koszmar), bo nie dało się momentami tego oglądać ("ciężkostrawny" to dobre określenie, na niektóre momenty tego filmu). Też chwilami miałam ochotę wyjść z kina - przez lejący się żar, głównego bohatera, który nie wiadomo dlaczego wciąż tkwi w tym samym miejscu zamiast wrócić do domu, chęć kupienia domu, która przerodziła się w obsesję oraz chamstwo gangu wobec Cage'a i staruszka. Ale zakończenie było świetne, przez co film ogólnie uważam za dobry.

To jest film psychologiczny, niektóre elementy fabuły i interakcje między bohaterami przypominają styl Lyncha. Bohater staje się tak obsesyjny, że jest gotów poświęcić wszystko, aby osiągnąć sukces. Zakup dawnego domu dziadka to próba „złożenia” rodziny w całość i wyleczenie swojej traumy z dzieciństwa (samobójstwo ojca). Poświęcenie telefonu - kontakt z innymi ludźmi, zegarka - czas i obrączki ślubnej - miłość , aby spróbować to osiągnąć. Ta całą udręka bohatera to konfrontacja z własnymi słabościami. Fizyczne i psychiczne wyniszczenia to rytuał przejścia. Sceny z serferami symbolizują obronę terytorium i szerszy mechanizm odrzucenia i dehumanizacji „intruzów”. Dopiero po przejściu przez „piekło” (suffer=surfer) zostaje uznany przez gang za jednego z nich.



Relacja z synem też jest ważna, jest siłą napędową jego działań i źródłem zawodu (scena gdy była żona mówi że ma narzeczonego i będzie miała z nim dziecko). To jest podwójny cios, bo bohater traci nie tylko status męskiego autorytetu w życiu syna, ale i nadzieję na odbudowę dawnej rodziny.




Ostatnia scena czyli oddanie tego trofeum to symboliczne zwrócenie sprawiedliwości i uznanie krzywdy, której doznał bezdomny. Bezdomny zabija Scally’ego (odwrócenie ról, ofiara staje się egzegutorem), a potem siebie. Z jednej strony jest to katharsis, zamknięcie kręgu cierpienia, z drugiej, przestroga, jak cienka jest granica między odkupieniem a destrukcją.




Myślę, że mieszane recenzje i ludzie wychodzący z kina można przypisać przypadkowym widzom, którzy oczekiwali typowego „thrillera”, a ten film prawdopodobnie przerosnął ich możliwości. Wiele osób ogląda filmy i jeśli nie są prowadzeni za rękę to ich po prostu nie rozumieją.