Nie rozumiem, po co miałbym oglądać coś czego nigdy nie zobaczę bo jest niemożliwe, niż coś czego prawdopodobnie nigdy nie zobaczę, bo zdarza się rzadko i trwa krótko. Liczysz na to, że zobaczysz kiedyś solidny wypadek, wybuch lub strzelaninę?
O wiele większa frajdę sprawia film, na którym wydarzenia sprawiają chociaż pozory sensownych. Kiedy konsekwencje fizyki, logiki i prawdopodobieństwa zaskakują bohaterów, a z kolei oni znajdują sposób aby sobie z nimi radzić. A widz kiwa głową, z satysfakcją, kiedy widzi, że to co widzi zostało przemyślane, a nie jest jedynie zabawą dziecka.
Film jest jak gra planszowa. Niektóre są jak pojedynek szachowy z arcymistrzem - nie dają satysfakcji żadnej stronie, chyba że się świetnie gra w szachy. Inne są jak gra dla dzieci, na przykład Grzybobranie - odbywają się wg ustalonych zasad i dają obustronną satysfakcję, choć są dziecinne. Ale gdy film jest jak układanie figur na szachownicy, podczas gdy zabawa dwulatka polega na przewracaniu tych figur.... To ja wolę bawić się z dzieckiem w układanie czegoś co jest dedykowane dla dwulatków, czyli oglądać Scoobiego.