Niedawno obejrzałem ten film i jedyne co mogę powiedzieć - totalne zaskoczenie. Szczerzę mówiąc, spodziewałem się jakiegoś mdłego psychologiczno-dramatycznego "dzieła", ale po obejrzeniu poprostu nie byłem taki jak przedtem. Przez cały czas projekcji filmu czułem niesamowitą empatię do Selmy, która szczerze mówiąc nie była winna owych zajść, była emigrantką z Czech (któż to napisał, że z Europy Wschodniej - od kiedy to Czechy albo Czechosłowacja, jeśli akcja rozgrywała się przed 89 rokiem, leżą w Europie Wschodniej?), sama była prawie niewidoma, jej jedynemu synowi groziła taka sama choroba, zbierała przez lata odkładane pieniądze na operację synka i ktoś postanowił jej to pewnego razu zabrać, lata ciężkiej pracy, by uregulować własne prywatne długi. W dodatku ta naiwność, otwartość i życie marzeniami odrywały Selmę od współczesnego świata, żyła ona swym prywatnym światem, pełnym musicali, które były istotną jej pasję. Selma odgrywała rolę ofiary tego świata, pełnego przebiegłości, wyzysku i dbania tylko o dobro własne. Widz odczuwa w tym filmie istne Katharsis (a przynajmniej ja), cieszy się razem z główną bohaterką, cierpi, płacze.

Wybitna kreacja Björk oraz Catherine Deneuve (rewelacyjne piosenki).

Zirytowała mnie lekko postać Jeffa, który niby kochał Selmę a tak mało działał w jej obronie, znacznie więcej angażowała się jej przyjaciółka Kathy, która próbowała m.in. namówić Selmę do zmiany obrońcy. Jeff oprócz rozmowy przez szybę w niczym Selmie nie pomógł, nie wspierał jej, jedynie co zrobił to zaopiekował się jej synem, a przecież tak kochał Selmę a miłość polega na oddaniu i poświęceniu. Jeśli chodzi o mnie to bym winę wziął na siebie i sam wolałbym być stracony niż ktoś, kogo kochamy.