Nie wiem czemu, ale oglądając ten film zauważyłem analogię do "Zielonej Mili". Jednak "Tańcząc w ciemnościach" to kino dosłownie wzięte z życia, główna bohaterka nie czyni cudów, ale podobnie jak Coffey budzi naszą sympatię i współczucie. Ona leczyła swoim poświęceniem i miłością, którą dażyła wszystkich. Mimo cierpień i krzywd na jej drodze stanęli prawdziwi przyjaciele. Być może nieco przerysowane i wyidealizowane jest jej postępowanie na sali sądowej, aczkolwiek Selma była osobą po 1 niewidomą, a po 2 można w niej znależć cząstkę dziecka, żyje marzeniami, infantylnością . Von Trierowi idealnie wyszedł zabieg połączenia tragedii z musicalem, a całość dopełnia rewelacyjny głos, a przede wszystkim rola Bjork. Wielki ukłon w jej stronę, bo takiego występu nie powstydziłaby się rasowa aktorka. Doprawdy, jeden z bardziej poruszających filmów jakie dane było mi ostatnio oglądać.

10/10