Kiedy poprzednia część była komedio-dramatem, ta jest już tylko komedia.

Cześć pierwsza zamknięta w wąskich korytarzach i ciemnych pomieszczeniach tworzyła niepowtarzalny klimtam. A kolejne rozmowy budowały napięcie, aż do wielkiego ujścia w finale.

Tutaj mamy światło, kolor, przestrzeń i rozbuchanie. Jednak brakuje tego napięcia, więc wybuch w finale zdaje się sztuczny, dziwny, niepotrzebny i dopisany na siłę.

Szkoda. Brakuje Dorocińskiego i energii (czy może bardziej równowagi energii), która jego postać wnosiła.

Jest dobrze, choć o dwa poziom niżej latamy nad tą plaża i morzem.

6/10