No, cóż - tak przyjemnej muzycznej biografii chyba dotąd nie widziałam.
Największym zaskoczeniem filmu jest uważam aktorstwo. Kristen Stewart perfekcyjnie oddała charakter swojej bohaterki - emocjonalnie zdystansowanej, lecz zdecydowanej i pewnej swoich celów Joan Jett. Aktorka absolutnie porzuca tu etykietkę nieszczęsnej Belli Swan (Zmierzch).
Jeszcze większą niespodziankę sprawia Dakota Fanning, która daje istny popis w pełni dojrzałej gry. Jej Cherie Currie to niezłomna, marząca o estradowej karierze nastolatka, która dopiero co dostała pierwszego okresu. W tak młodym wieku przychodzi do niej jej wymarzona sława, która jednocześnie okaże się ciężkim emocjonalnym egzaminem, któremu młodej gwieździe niezwykle ciężko będzie podołać. Do tego dojdzie jeszcze rosnąca zawiść ze strony pozostałych członkiń zespołu, spowodowana medialnym szumem wokół wokalistki. Rola Cherie Currie to zdecydowanie najlepsza i najdojrzalsza w dotychczasowej karierze aktorskiej Dakoty.
Bezkonkurencyjnie jednak wypadł grający Kima Fowley’a Michael Shannon, który swą nietuzinkową charyzmą zdominował całą resztę obsady. Jego rola nadpobudliwego, ekscentrycznego producenta muzycznego jest po prostu znakomita.
Technicznie film również wypada świetnie. Zdjęcia, montaż, muzyka - to elementy dokładnie przemyślane, dodające całości odpowiedniego klimatu. Można powiedzieć, że Floria Sigismondi poprowadziła swoje dzieło od początku do końca praktycznie bezbłędnie.
Niestety, mam spore wrażenie, że film w ogóle nie został właściwie doceniony, sądząc choćby po zdobytych przez niego wyróżnieniach. Nie wiem czy to przez kiepsko pomyślany marketing, czy przez coś innego, ale osobiście uważam, że film zasługuje w swej kategorii na najwyższe uznanie.