Piosenkarzyna ckliwych kawałków Gary, podczas jednego ze swych występów traci przytomność. Trafia do szpitala, gdzie okazuje się, że jest przepracowany i cierpi na załamanie. Do tego męczą go także koszmary i silny ból głowy. W szpitalu poznaje wyjątkowo przyjaźnie nastawioną pielęgniarkę Sheilę, która troskliwie opiekuje się pacjentem.
Gary bez namysłu proponuje dziewczynie, aby zrobiła sobie odpoczynek od szpitala i wyjechała z nim w charakterze prywatnej pielęgniarki. Uszczęśliwiona Sheila od razu się zgadza.
Gary pod wpływem impulsu postanawia kupić piękny wielki dom w małym miasteczku, który oczarował również młodą pielęgniarkę. Dom naprawdę robi wrażenie, położony jest też na całkowitym odludziu, co wydaje się dwójce ludzi bardzo atrakcyjne - wyjechali przecież po to by w spokoju odpocząć.
Sheili wielki dom wydaje się być znajomy (dziewczyna jednak nie pamięta pierwszych 7 lat ze swojego życia). W dodatku w miasteczku pielęgniarka natyka się na dziwną starszą kobietę, która nazywa ją "Margaret" i zachowuje się jakby ją dobrze znała.
Okazuje się, że dom, w którym zamieszkali Gary i Sheila - żyje. Naszpikowany jest kamerkami, które śledzą każdy ruch dziewczyny, oraz osób które są z nią powiązane.
Mimo że w domu tym dzieją się naprawdę dziwne rzeczy, Sheila czuje się jakby była z nim związana, a sama myśl, że mogłaby z niego odejść budzi w niej niepokój.
Dom także nie pozwoli dziewczynie już odejść, a każda osoba, która będzie chciała ją od niego zabrać - zostanie ukarana.

Film w zasadzie nie bardzo wyróżnia się na tle amerykańskich horrorów lat 80. Nie jest zły, uważam nawet, że punkt wyjścia był ciekawy i obiecujący. Całość wyszła jednak dość przewidywanie i nie wywołuje wielkiego wrażenia. Nie ma tu rzeźnickiego rozlewu krwi, ani fruwających kończyn, nastrój grozy bardziej budowany jest za pomocą klimatu i dźwięku (co uważam za plus). Całokształt nie jest jednak na tyle interesujący, aby zapadł w pamięć.
Lisa Eibacher radzi sobie całkiem nieźle (jej niepokój wydaje się autentyczny), czego nie mogę powiedzieć o Parkerze Stevenson'ie, który nie dość, że przypomina z twarzy oposa, to jeszcze swą grą absolutnie nic nie wnosi do filmu.