Nie ma nadziei. Dla nikogo. Jedyne, na co można liczyć, to wygrana w rzucie monetą. Co też wcale nie jest żadną wygraną, lecz jedynie odwleczeniem nieuchronnego końca. Można trafić okazję i łatwo zgarnąć wysoką kasę. Lecz okazja ta szybko przemieni się w drogę do piekła. Bo też każde działanie, jakiego się podejmujemy ma swoje konsekwencje, a zawsze i bez żadnego wyjątku są to konsekwencje śmiertelne. Śmierć jest bowiem jedynym pewnikiem, a w jej obliczu każda gra jest żałosna, a w konsekwencji ci, którzy w nie grają są żałośni. Jeśli to zrozumiesz, tracisz iluzję, lecz zyskujesz gorzki spokój i przerażającą pewność końca. Oto lekcja, jakiej dostarczają bohaterowie "To nie jest kraj dla starych ludzi".

Najnowszy film braci Coen bez wątpienia stanie się jednym z najważniejszych obrazów w ich twórczości. To mięsiste kino bez żadnych zbędnych dodatków. Perfekcyjna reżyseria, doskonały scenariusz i fenomenalna gra aktorska składają się na obraz skomplikowany, a przy tym zaskakująco łatwy w odbiorze. I nawet jeśli nie ma w sobie tej przejmująco mroźnej i wyjątkowej atmosfery "Fargo", to i tak trzeba "To nie jest kraj dla starych ludzi" oceniać niezwykle wysoko.

Wielki plus oczywiście za kreacje aktorskie. Bardem prymuje jako psychopatyczny morderca. Jego rola jest efektowna i łatwo wpada w oko, a przecież została zagrana w sposób jak najbardziej mistrzowski. Idealnym kontrapunktem jest dla niego wyciszony, skupiony i nie mniej genialny w swej roli Tommy Lee Jones. Pomiędzy nimi zaś Josh Brolin, zaskakująco dobry Josh Brolin.

I jeszcze większy plus za zachowanie tego niepowtarzalnego czarnego, nieco makabrycznego humoru.

Kino wypasione na maxa.