Nie uważam, żeby ten film był dnem. Nie uważam także, że jest oscarowy i można go polecić
każdemu. Jest typowym średniakiem i zaraz powiem Wam dlaczego.
Otóż ja też chciałbym oglądać same perełki, horrory po których miałbym pełne gacie, idąc w nocy
do łazienki chodził z zapaloną lampką i rozmyślał o nich tydzień później.
Jednak gdy "lepsze" horrory widziałem chyba wszystkie, trzeba zabrać się za to, co jest. I z tej,
powiedzmy "drugiej ligi" wyłowić filmy słabe, średnie i dobre.
Ten jest średni. Bo nie aspiruje do miana filmu lepszego niż jest w rzeczywistości. Bo jest filmem
typowo "rzemieślniczym", przewidywalnym i oczywistym. Bo gra aktorska jest średnia chociaż
sprowadza się do biegania i krzyczenia. Bo film straszy standardowym zestawem samoistnie
otwierających się okien, drzwi, pękających rur i wszechobecną ciemnością, rozświetlaną tylko
przez kamery lub pojedyncze latarki. Bo duchy to oklepane do bólu motywy dziecka - tutaj
dziewczynki i latającego ducho - szkieletu. Bo w każdym horrorze klasy b jest blondynka, luzak,
czarnoskóry lub skośnooki (oni giną zazwyczaj jako pierwsi - i w GE2 - "ku zaskoczeniu" -
skośnooki rozstaje się z życiem jako numer 1) oraz przejęty/spięty główny bohater. Wszystko na
zasadzie kopiuj - wklej horrorowej sztampy.
A mimo to film jakoś leci - akcja posuwa się do przodu i jest strawna. Wpadki, niekonsekwencja
czy absurdalne dialogi nie rażą w oczywisty sposób, może dlatego, że nie ma ich dużo a może
dlatego, że tego nie dostrzegłem.
Plusem jest to, że film można śmiało oglądać bez znajomości części pierwszej - wszystko mamy
tu wyłożone na tacy i w lot (niezbyt zresztą skomplikowanej fabuły) wiemy co i jak.
Podkreślę, że film jest średniakiem, którego można a nawet trzeba oglądać po ciemku, najlepiej
samemu i w pustym mieszkaniu.