Jedna z niewielu komedii Bergmana. CO? BERGMAN I KOMEDIA?!! A jednak. Twórca cięzkich dramatów psychologicznych i tym razem nie wyrzekł się całkowicie swojego stylu. Problemy egzystencjalne nie opuszczają bohaterów nawet w tym 'najtrudniejszym' do zrealizowania gatunku, co przeświadcza nas o ich ludzkości. Jednak wszystko jest potraktowane lekką, ale stanowczą. przez co odczuwalną, ręką reżysera. To co pierwsze przychodzi na myśl podczas oglądania miłosnych perypetii bohaterów to....Szekspir, a zwłaszcza "Sen nocy letniej". Film i sztuka posiadają uderzające podobieństwa - niezwykle barwne postacie (np. poważny Fryderyk Egerman został skonfrontowany z impulsywnym Carlem Magnusem), aura magiczna unosząca się w pałacyku pani Amfeldt (magiczny napój), zabawne zrządzenia losu, które raz przyciąga, żeby za chwile odsunąć od siebie zakochanych oraz wszechobecna MIŁOŚĆ. Różnica polega jedynie na 'uwspółcześnieniu' akcji. To właśnie miłość odgrywa w tym filmie główną rolę, tylko ona rozdaje karty zapraszając do gry. Każdy z bohaterów kocha/rozumie miłość na własny sposób - młoda żona Ann myli miłość ze współczuciem, kolejny 'młodzik' Henryk Egerman uważa miłość za najgorszą mękę jaka może spotkać człowieka, dlatego oddaje się w pełni Cnocie, małżeństwo Magnusów (wielkich) przejawia tendencje 'militarne', gdzie miłość jest wojną: bitwami i ofensywami na polach minowych, kolejnymi podbojami i klęskami. Następna para bohaterów poważny adwokat Frederyk Egerman i aktorka sceniczna Desiree ('pożądanie' czy może 'gniew boży'?) uważają siebie za 'piórka na wietrze', a miłość jest czymś co przeminęło i już nie wróci. Pozostają jeszcze do rozstrzygnięcia losy ognistej, pełnej wigoru i ikry służącej Petry, która zna sztukę uwodzenia, język ciała i doskonale wiedząca czym jest pożądanie, ale ciągle szukającej prawdziwego, trwałego uczucia. Takie zestawienie charakterów musi doprowadzić do wybuchu i rozstrzygającego finału, który ma nam odpowiedzieć na najważniejsze pytanie: czy miłość wogóle istnieje? Jeden z bohaterów dochodzi do wniosku, że prawdziwa miłośc zdarza się tylko nielicznym, których można policzyć na palcach. Reszta zazdrości, kłamie, błaga, naśladuje, ale tak naprawde nie wie co to miłość. Czy ta osoba ma racje? Przekonajcie się 'na swój sposób' :) i pamiętajcie, że "miłość to ciężkie rzemiosło".