Fabuła jest "monofoniczna", jednotematyczna (no, są też retrospekcje z czasów, gdy bohaterka była fotoreporterką, lecz powierzchowne to urozmaicenie), ale aktorzy Keaton i M. Monaghan wlali w film coś więcej, coś, co odczytujemy z ich mowy ciała, mimiki, co przekazuje ich kunszt aktorski. I podkreślę też coś, co być może staje się wartością zwłaszcza w filmie amerykańskim, gdzie rekwizytorzy, kostiumolodzy, makijażyści są na poziomie równym pozostałym filmowcom jak operatorzy, oświetleniowcy, reżyserzy - Monaghan grała bez makijażu, uczyniono ją szarą jak jej nowojorskie mieszkanie i noc za oknami - nie epatowała wyjątkową urodą, jaką cieszy się ta artystka.

Jako wspomagający co jakiś czas ludzi niewidomych przyznaję, że odczuwałem zwiększony ból przy oglądaniu filmu, bo naprawdę życie ludzi niewidomych jest bardzo trudne, a tu na dobitkę znęcano się nad niepełnosprawną - dobrze, że reżyser zachował w tym pewne ograniczenia. Swoją drogą złapałem Monaghan na specyficznej mimice właściwej dla widzących i zwracaniu oczu w bok, co raczej nie występuje w przypadku niewidomych.
Co do zarzutu z forum braku napięcia w filmie - bzdura, mimo że spodziewamy się pewnego schematu fabularnego, napięcie istnieje.