9,5/10. Kolejny film Asylum, w którym roi się od niebezpośrednich odniesień, które przytłoczą
dyletanckiego odbiorcę, a nawet myślącemu nieszablonowo, erudytywnemu intelektualiście o
szerokich horyzontach myślowych przysporzą interpretacyjnego problemu, niejednokrotnie zaskakując, a często
szokując wręcz niebanalnością, pionierstwem i bezmiarem geniuszu twórców.

Wąż to symbol obecny od zarania dziejów w mnogości kultur: od starożytnego Sumeru w południowej
Mezopotamii, poprzez rozmaite mitologie, "Odyseję" Homera, biblijny mit edeński (symbol grzechu) średniowieczne malarstwo, renesans z "Boską Komedią" Dantego czy nawet
romantyzm, aż do krytykowanego w modernistycznym ujęciu przez Chestertona
symbolu gnostyków, Uroborosa, porażającego manifestu immanentnego dualizmu kreacji (węże
wychodzące z ludzi) i destrukcji (węże niszczące ludzi i pociągi), życia i śmierci - transcendencji.
Uroboros to również symbol zjednoczenia przeciwności - groteskowej formy w postaci pozornego
filmu klasy Z i treści stanowiącej intelektualną ucztę. Jeśli ten gnostycki najlepiej symbol uosabia
geniusz dzieła Asylum, to film ten w istocie można uznać go za kamień filozoficzny, a jego twórców
- za spersonifikowany geniusz, boskich alchemików. Jedyny zarzut co do treści to to, że twórców
filmu w ogóle można okrzyknąć intelektualnymi faszystami, gdyż geniusz ich dzieła nosił znamiona
totalitarnej wręcz represji.

W filmie przeszkadzało mi tylko jedno: zbyt mało scen z tytułowymi wężami, przez co momentami
odnosiło się wrażenie, że fabule brakuje płynności. Sceny były - po prostu - nierówne. Niektóre
arcygenialne, inne, niestety, tylko znakomite. Sceny w których główny bohater prowadził monologi
o wężach przywodziły na myśl katharsis typowe dla filmów Tarkowskiego, a rozgrywający się w
pociągu horror - rozpacz wobec obojętności absolutu i z filmów Bergmana. Dzięki, Asylum!