Pomysł na fabułę był całkiem ciekawy, a dość oczywistą ścieżką dla reżysera byłby thriller kryminalny. Ten jednak poszedł bardziej w kierunku dramatu psychologicznego i muszę przyznać, że to był strzał w dziesiątkę. Nie żeby coś, ale każda średnio rozgarnięta osoba od razu wie, że stary jest winny. Tutaj po prostu nie ma miejsca na twisty czy tajemnicę. Dlatego zamiast tego reżyser stopniowo odkrywa karty, które przecież znamy, a zamiast tego obserwujemy, jaki bohater zmaga się z całą sytuacją. W końcu problemem nie jest tutaj zaborcza rodzina, ale też cała ta chrześcijańska społeczność małego miasteczka, gdzie o problemach nie rozmawia się otwarcie, a raczej zamiata się je pod dywan... Czy raczej umieszcza w skrzyni i wrzuca się ją głęboko do piwnicy.

To właśnie ten niezły klimat i psychologia głównego bohatera - takiego przegrywa i anona, który ewidentnie jest stłamszony przez rodzinę - był najlepszymi elementami filmu.