Ach, zapomniałabym. Do dość gejowato pokazanej przyjaźni Sama i Froda dochodzi zazdrość Sama o Golluma. To już prawie jest trójkąt. :)

Gandalf jest majarem a nie człowiekiem - w krytycznych chwilach więcej może
(choć w przypadku tej sceny jest to usprawiedliwianie na siłę)

Za postrzeganie przyjaźni Froda i Sama już cię "skrytykowałam" w innym temacie - powtarzać się nie będę.

Aragorn, Legolas i Gimli to akurat prawda - scena dość nieszczęśliwa (choć soundtrack z krajobrazami nadrabiają)
- najbardziej te "trzy dni bez postoju". Naturalnie w książce mieli przerwy, na sen także.
O uzbrojeniu - mi to na pełne nie wygląda - ten hełm Gimlego co najwyżej nie za szczęśliwy do biegania (w książce również go nie było) - ale topór, łuk i miecz w towarzystwie gromadki noży to już pół biedy. Zapakowani w żadne zbroje też nie byli.

Helmowy Jar natomiast ma jedną (lub jak się uprzeć dwie/trzy) nieszczęśliwe sceny. Ale całościowo prezentuje się dobrze.

Noo było ich co niemiara.

- Aragorn i Gimli rzucili się na mostek pełen wrogów i wybijali ich przez kilka minut, przecież by się nadziali na broń!
- czemu Aragorn stał PRZED tymi co strzelali z łuków?
- czemu Aragorn rzucił się BEZ ZBROI do obrony w pierwszej linii jak mur został sforsowany?
- czy ta góra, z której Gandalf zjeżdżał z jeźdźcami, nie była za stroma?
- wyczyn Legolasa

Jednym słowem zniesmaczyło mnie. :/

A co do filmu to drażniły mnie te ckliwe ujęcia mieszkańców Rohanu, te dzieci, ich matka, Ci co siedzieli w Helmowym Jarze, no w pierwszej części nie odczuło się takiego wyraźnego podziału na dobrych i złych - dobrzy mieszkańcy Rohanu, zły Grima, który całym swoim wyglądem musi pokazywać jaki jest zły itd. :/

To moje trio scen to właśnie wyczyny Legolasa, stromość góry i wyjazd konno z bramy (taranem na wrogów).

Aragorna przed łukami traktowałam zawsze jako "tak wyszło", w połączeniu z bardzo dobrymi
umiejętnościami łuczników.
Scenkę na mostku za to na fakt, iż orkowie na prawdę nie byli trudni do pokonania
wykwalifikowanym wojownikom.

Grima natomiast - tu przyznam rację, sprawia pewne wrażenie przekoloryzowania. Choć w porównaniu (a bardzo lubię te filmy porównywać) do przedstawienia Alfirda w Hobbicie (choć tu mniej o wygląd, a o charakter mi chodzi), to i tak jest tu całkiem przyzwoicie.

A co do "ckliwych" jak mówisz scen - mi akurat bardzo się podobały, bo ładnie wpisywały się w klimat. W 'wagę' wydarzenia. Samo przedstawienie brania tych dzieci na mury, ubierania w te za duże zbroje - nie przychodzi mi na myśl lepszy sposób na pokazanie rozpaczliwości tej sytuacji.