Potencjał tej bajki mógł zostać zmarnowany. Można było do niej podejść ze złej strony. Mogła zostać niezrozumiana przez młodszą publiczność. Żadne z tych wydarzeń nie miało miejsca. Dostaliśmy od Pixara świetnie napisaną i zrobioną bajkę, która rozkładając na czynniki pierwsze ludzką emocjonalność przekazała, co "siedzi" w naszych głowach w jasny i prosty sposób.
Riley to pogodne dziecko z pasją do hokeja i wygłupów. Ma kochającą rodzinę i jej życie przebiega w spokoju na radościach. Problemy zaczynają się, kiedy dziewczynka kończy 11 lat i zaczyna dojrzewać. Jej uczuciami kieruje 5 uosobionych emocji: Radość, Smutek, Strach, Gniew i Odraza.
Scenarzystom należy się Oscar za sam pomysł, bo żadna bajka w XXI wieku jeszcze nie okazała się tak dojrzałą i mądrą opowieścią jak "W głowie się nie mieści". Ożywione uczucia bohaterki to postacie dość schematyczne, z wyjątkiem Radości, która pojawiła się jako pierwsza w głowie Riley, jest z nią bardzo związana i czasami waha się, co jest dobre dla dziewczynki. Często musi naprawiać coś, co zepsuły inne emocje (głównie Smutek). Nawet wspomnienia występują tutaj w postaci szklanych kulek-piłek, a osobowość składa się z wysp.
Myślę, że największą zaletą tej bajki (choć ja wolę określenie filmu animowanego) jest to, że można ją polecić zarówno małym dzieciom, nastolatkom, młodzieży, dorosłym, jak i babciom i dziadkom.
"W głowie się nie mieści" to bezapelacyjny zdobywca Oscara w kategorii Najlepszy film animowany. Choć nie widziałam jeszcze reszty, to nie wiem, jak musiały by być one dobre żeby wygrać z tą bajką, która moim zdaniem zbliżyła się do poziomu arcydzieła kina animowanego czyli "Króla Lwa".
Ave, Hollywood! Miejmy nadzieję, że wracają stare, dobre, mądre bajki.

OCENA: 10/10

Zapraszam po kolejne recenzje na mojego bloga: http://okiemmlodegowidza-kinomanka.blogspot.com/