Obraz nie zrobił na mnie najmniejszego ważenia, co najwyżej w kilku momentach mnie maksymalnie rozbawiał (biskup w kapeluszu, matka przełożona z tatuażem). Film średniego lotu, którego reżyser miał nadzieję że pojedzie na sensacji, a tu nic z tego nie wyszło.

Rzetelnie pokazano dwie postacie; starego proboszcza oraz siostrę Łucję, cała reszta jest jakąś próbą pokazania życia w sekcie, która z normalnym życiem w klasztorze nie ma nic wspólnego; brak klauzury, egzaltacja, wręcz komiczne zachowania całego zgromadzenia itd.

Zupełnie mnie nie zdziwi jeśli trafi tu z czasem kilku nawiedzonych ateistów, którzy stwierdzą to jest właśnie obraz kościoła. Nie zdziwi mnie to podobnie jak nie dziwi mnie polska odmiana schizofrenii wyznaniowej - "wierzący-niepraktykujący".

Dwie ww. postacie z filmu (proboszcz i Łucja) to jest Kościół z którym się identyfikuję. Cała reszta, zarówno w tym filmie jak i życiu, to miliony ludzików deklarujących że są katolikami, którzy żyjąc według jakichś tam swoich, prywatnych wyobrażeń jednocześnie palą Bogu świeczkę i diabłu ogarek każdego dnia.