To taki destylat z tego, co w kinie najlepsze. Jest tutaj kawał historii, w tym rozumieniu, że na szkielecie dość znanym – uczeń/mistrz/porażki/nie poddawaj się – ułożono w jakiś cudowny, inteligentny sposób opowieść tak, że ani na chwilę nie można się tym znudzić. Ba, znudzić. Nie można się oderwać. Ba. Nie można oprzeć się wrażeniu, że coś trzyma nas za fraki i przyciąga do ekranu, coraz bliżej i bliżej. Aż zaczynamy czuć pot, a ekspresyjne wypowiedzi w zasadzie strzykają w nas oprócz zjadliwego sensu, jeszcze i krople śliny. Zdjęcia natchnione Hopperem tak, że aż wprost ma się wrażenie, że to on stał za kamerą są bardzo wysmakowane, ale nie wchodzą na pierwszy plan.
Aktorzy ponieśli ten film daleko, daleko dalej zapewne, niż można byłoby się spodziewać po samej fabule, która nie jest bardzo skomplikowana, ale przecież nie o ten rodzaj zawiłości (jak choćby w Szpiegu) tu chodzi. Aktorów jest dwóch w zasadzie. Oczywiście są też inni, nic im nie ujmując, ale tak – aktorów w tym filmie jest dwóch. I postaci przez nich narysowane są bardzo wyraźne. Nie płaskie.
Jest temat – czyli pytanie dość powszechne, i problem z którym większość ludzi w życiu się spotyka, spotkała, lub spotka. Chyba nie trzeba pisać, co to za pytanie.
No i – last but definitely not least – muzyka. Ten jazz, który wielu ludziom wykręca z niezrozumiałych przyczyn twarz w grymasie zniechęcenia, kiedy wspomni się o tym gatunku. Jazz, który jest tutaj muzyką nie tylko sensualną, fizykalną, drapieżną, dziką wręcz, ale uwodzi też pięknem swoich harmonii, najwyższym kunsztem kreatywności ludzkiej, swobodą wyrażania emocji oraz ilustrowania stanów ducha. No po prostu coś wspaniałego taki film. Już na początku roku. Szkoda może tylko, że zwycięzcy Sundance potrzebują aż roku na zawitanie do Polski.