Zdecydowanie 1900... czytając kłótnie z innego wątku przypomniałem sobie tamten film.

W 1900 była magia interpretacji i wyczucia muzyki - to było piękno. A tu mamy bardzo mechaniczną pracę ucznia, który nieskrępowanie przyznaje się do swojej megalomanii i wyśrubowane na potrzeby filmu emocje. Chyba zbyt często uderzające w nuty sadyzmu.

Jakkolwiek film mi się podobał jako sztuka filmowa, to gdybym go brał na poważnie nigdy nie zachęcił by mnie do grania.

Zgoda. Ale mam wątpliwości co do tych dwóch scen.

Nie widzę porównania, inna emocja. W Whiplash nie ma muzycznego rywala, to przepychanki psychologiczne pomiędzy szajbusem nauczycielem i własną siłą ciała i duszy.