Wiele filmów jedynie ma być czymś więcej. Są świetnie zareklamowane, przez co widz dopatruje się czegoś czego tak naprawdę nie ma. Whisplash do nich nie należy. Fabuła sama w sobie nie jest zbyt interesująca. Chłopak dąży do kariery i napotyka na swej drodze wiele przeszkód ciężkich do pokonania. Ważne jest drugie dno. Kiedy się je już dostrzeże film staje się bardzo ciekawy. Ukazanie ran na dłoniach Andrew nie służyło zdramatyzowaniu akcji. Łatwo zauważyć, że stanowią przesadę. Są one zobrazowaniem tego jak wiele trzeba z siebie dać aby coś zdobyć, osiągnąć. I nie mam tu na myśli tylko artystów, muzyków. Przecież tyle trudu trzeba włożyć choćby w to aby zdobyć pracę a później jeszcze się przy niej utrzymać. Nieraz znajdzie się taki Connoly, który z przyjemnością zajmie nasze miejsce. Ciągły stres i harówka owszem ranią nas ale od środka.
Film zahacza także o inną problematykę. Przede wszystkim chodzi tu o pojęcie osiągania pełni szczęścia. Wielu ludzi zdobywa radość poprzez życzliwość, pogodne myśli i uśmiech na twarzy. Tak, to jest szczęście. Bez odrobiny optymizmu w życiu nie można być szczęśliwym, ponieważ jest to tylko i wyłącznie nasz stan samopoczucia, znajduje się w naszej psychice, nie jest podany na talerzu wraz z obiadem, pochwałą czy nowym znjomym. Prostą radość życia symbolizuje rodzina Andrew. Nie są najlepsi, nie mówią o nich media, nie ubiegają o uznanie ale czy w ogóle zdają się choćby trochę tego potrzebować? Sam chłopak natomiast ukazuje zupełnie inne wartości. W jego pojęciu być szczęśliwym jest równoznaczne z być lepszym od innych, zdobyć poszanowanie i sławę. Grał w najlepszym zespole w najlepszej szkole i co z tego miał? Wyglądał na zadowolonego choćby przez chwilę? Tak, w momencie gdy okazało się, że jego rywale o grę na perkusji również sobie nie radzą. Wtedy przez jego twarz przeleciał chory uśmieszek mówiący tyle co: ,,Wspaniale, oni nie są lepsi ode mnie, a więc mam jeszcze powody aby się cieszyć z życia." Flm ukazuje ludzką głupotę i zmorę podejmowania mądrych decyzji:,,Co sobie o mnie ludzie pomyślą? Czy pomyślą, że jestem fajny? Jak będę w gazecie to pomyślą, że nareszcie coś osiągnąłem. Muszę być najlepszy, żeby ludzie pomyśleli: on jest najlepszy".
Adrew Neiman jest bohaterem negatywnym. Próbuje dowartościować się kosztem innych (rozmowa przy stole), dla sławy, dla tego aby ludzie o nim myśleli poświęca wszystko. Nie ma przyjaciół bo ich nie potrzebuje- jak sam stwierdza. Ma w dupie uczucia innych, uważa się za supersamowystarczalnego, a potrzebuje tyrana żeby cokolwiek osiągnąć. Tak naprawdę niezależność, asertywność ujawnia się w nim dopiero wtedy, gdy postanawia wrócić na scenę i zagrać raz jeszcze bez względu na wszystko. Koniec filmu jest wymowny: Fletcher uśmiecha się, bo osiągnął to co chciał-znalazł tego wybitnego, Andrew-został dostrzeżony, stanął się w centrum uwagi. Obu zachowanie jest płytkie. Teraz gdy mają co chcieli będą szczęśliwi? Tak naprawdę czynnik warunkujący od początku znajdował się w nich. Muszą zmienić swoją mentalność.