Większość mam wrażenie widzi psychopatycznego Fletchera i biednego Andrew. Tymczasem ja widzę film zupełnie odwrotnie - to Andrew dostał szansę od Fletchera - na którą nie zasłużył. Następnie Fletcher wielokrotnie 'pomagał' mu, mimo że Andrew nie okazywał wdzięczności. W końcu - największy szczyt gdzie Fletcher zdobywa się na chrześcijańskie, niemalże heroiczne miłosierdzie, gdy wybacza Andrew zdradę. Fletcher wiedział od początku, że to przez Andrew stracił pracę, że człowiek któremu tak bardzo chciał pomóc - zniszczył go - Fletchera, zrujnował mu życie. A mimo to - zaprasza Andrew do grania ostatniego koncertu. Przecież gdyby Fletcher chciał dla Andrew źle, gdyby chciał go pogrążyć, sprawić by Andrew nic nie osiągnął, nikim nie został w życiu - to wystarczyłoby, że by go po prostu nie zapraszał do zagrania koncertu. Andrew rzucił perkusję i pewnie nigdy nie osiągnałby wielkości.

Moim zdaniem Fletcher to wybitny, bohaterski, miłosierny - choć wymagający mentor. Natomiast Andrew to niewdzięczna gnida i mogę mieć tylko nadzieję (film urwał się bez morału) - że później zmienił swoje podłe zachowanie i nie zachowuje się niewdzięcznie wobec ludzi, którzy mu pomagają.