Dobrze zrobiony, dobrze zagrany, dobrze się ogląda, ale niestety przedstawiony tam obraz nie ma nic wspólnego z rzeczywistością.

Po pierwsze Fletcher jest beznadziejnym nauczycielem. Nie daje swoim uczniom żadnych rad, wskazówek, nie stara się, by robili postępy, nie stara się wycisnąć z nich jak najwięcej, nie wykorzystuje w 100% ich potencjału i możliwości. Jego metody mogą co najwyżej wyłonić osobę o najbardziej zawziętym charakterze, a nie wyszkolić geniusza muzycznego. Być może niektórzy jego uczniowie staliby się kimś niezwykłym, gdyby im na to pozwolił.

Po drugie nawalanie w perkusję do granic wytrzymałości na pewno nie jest dobrym sposobem na naukę wyczucia rytmu i tempa. Człowiek przemęczony czy pokaleczony nie jest w stanie efektywnie nauczyć się czegokolwiek i trening w takim stanie nie przyniesie dobrych rezultatów.

Po trzecie Andrew chce być wielkim muzykiem, a jedyne na czym się skupia to perfekcyjne odwzorowanie cudzych utworów. Czy artysta na tym poziomie nie powinien mieć ambicji, by stworzyć coś własnego? Czy naprawdę odbębnienie cudzej solówki z dokładnością do co ułamka sekundy jest dla niego takim sukcesem i spełnieniem marzeń? A może tak się skupił na tym, żeby dopiec nauczycielowi, żeby mu coś udowodnić, że zapomniał o samej muzyce, która przecież miała być dla niego najważniejsza? Gdyby naprawdę była najważniejsza, to olałby Fletchera i robił swoje.

No i mam nadzieję, że niektórzy nie wezmą sobie tego do serca i nie zaczną stosować w prawdziwym życiu. Przez jednego takiego nauczyciela nabawiłam się urazu kręgosłupa (i to w dziedzinie wcale niezwiązanej ze sportem). Ale kogo obchodzi, że uczeń jest cały zakrwawiony i ledwo się na nogach trzyma, skoro jest koncert i trzeba grać!